Op 1 juli 1977 ging in het voormalige groepsbureau van de groep Hummelo en Keppel aan de Zutphenseweg 3-5 in Laag Keppel de opvangeenheid van start. Kolonel van Dolderen van het district Nijmegen verrichtte de officiële opening. Als mentor werd Bennie Wenting aangesteld. Rein Zwakenberg was in het begin assistent. Na zijn vertrek kwamen achtereenvolgens Gerrit Zegel, Hennie Derksen, Alwi Siebers en tot slot Leon Moorman. Op de opvangeenheid kwamen steeds elk kwartaal ongeveer 5 wachtmeesters, die na een jaar studie 3 maanden stage liepen. Dit duurde tot oktober 1984. In totaal zijn daar toen in die tijd 138 leerlingen "opgevangen".

Daarna kwam de herziene primaire opleiding oftewel HPO. De aspiranten verbleven dan tijdens hun 5 maanden durende stage op de stagegroep, die bij de reorganisatie in juli 1993 werd opgeheven. In die tijd zijn daar 80 leerlingen begeleid Natuurlijk hebben ze daar van alles meegemaakt. Bij elke nieuwe groep draaide Frans Bruggemann op zijn eigen wijze tijdens de koffie zijn shagje en voerde bij het vertellen van zijn vaste repertoire aan moppen de spanning op door extra lang over het in elkaar bouwen van zijn shagje te doen. Na zijn verhaal lachte Frans meestal het hardst.

Ook zal ik nooit vergeten, dat Chris Magendans na vooraf door mij te zijn gewaarschuwd al na 100 meter met de ULM bij het bureau over de kop sloeg. ULM staat overigens voor ultra licht motorrijwiel. Vol schrammen en schaafwonden kwam hij na enkele minuten alweer terug. Er werd natuurlijk meteen een foto van Chris gemaakt. Daarbij lachte hij alweer, zij het als een boer die kiespijn heeft.

Zo had Wieland van Minnen ook pech, toen op een binnen weggetje in Drempt in een vrij scherpe bocht net voor de GSA (groepssurveillanceauto) een boom de weg overstak. De GSA had ineens een hele hoge rug.

We hadden daar ook eens een schone slaapster, genaamd Angela School. Zij viel 's nachts waar dan ook, spontaan in slaap en was niet meer wakker te krijgen. Tijdens een nacht heeft men haar slapend op een tafel gelegd. Na 'n paar uur lukte het ons haar wakker te krijgen. Henk Angenent was een keer met haar voor de nachtdienst gepland. Op voorhand zei Henk aan de koffietafel dat hij haar zou (je weet wel), wanneer ze bij hem in slaap zou vallen. Wonder boven wonder is ze toen de hele nacht wakker gebleven. Ook kwamen we eens van een bruiloft en op weg naar Wehl, waar ze bij mevrouw Pastoors in de kost zat; je raadt het al; was ze opeens vertrokken". In Wehl aangekomen was ze niet meer wakker te krijgen. Uiteindelijk hebben we haar in de brandweergreep naar boven gebracht en op haar bed gelegd, waar ze lekker verder kon slapen. De volgende dag is ze toch nog uit haar coma ontwaakt.

Verder was het in Keppel steeds een goede gewoonte om bij aanvang van de stage op gebak te trakteren. Een leerling hoefde echt geen gebak. Later vertrouwde hij mij toe, dat hij vanwege de spanning van de eerste stagedag geen hap door de keel kon krijgen.

De kermis in Hummelo was ook altijd een groot feest voor de nieuwkomers. Meestal werden dan de vrouwelijke collega's door de bielemannen flink te pakken genomen. Een keer was het gewenst dat wat aspiranten daar 's avonds in het burger dienst deden. Na afloop werd er behoorlijk geschonken, waarbij Jan Vieberink zich niet onbetuigd liet. Jan goot maar in. De volgende dag was een van die collega's zelfs nog niet in staat om 12 uur mee naar de schietbaan te gaan. Van hem is toen een foto gemaakt, waarop hij met beide handen zijn hoofd vast houdt.

De toenmalige gemeentepolitie Doetinchem had kennelijk nog nooit van een ULM gehoord. Johan van de Vies was bestemd om naar de rijkspolitie te water te gaan. Zodoende liep hij al als aspirant in die uitmonstering rond. Hij moest even naar het politiebureau te Doetinchem. Op de vraag hoe hij vanaf Laag Keppel naar Doetinchem was gekomen antwoordde hij dat hij met de ULM was. Men zei dat dat wel gemakkelijk was omdat het bureau in Doetinchem zo kort bij het water ligt. Men dacht namelijk dat een ULM een boot was. Hij was nog niet op het bureau in Doetinchem of een argwanende burger belde met de mededeling dat hij een vreemd uitziende "nepagent" op een witte brommer door Doetinchem had zien rijden.

Ook denk ik nog vaak terug aan de tweede club, bestaande uit Stef Goossen en Henkie Fenten, Wilma te Hennepe, Coen Ziekenoppasser, Wendy Bargeman en Bea Reitsma-Meening. Wanneer ze in de GSA zaten werd er als een koor gezongen. Soms kon ik de bus moeilijk op de weg houden omdat ze allemaal meedeinden. Die kleine Henkie Fenten uit Puiflijk vertelde mij later dat hij een jaar lang thuis in de boerderij regelmatige aan de rekstok had gehangen die hij daar gemaakt had. Hij was namelijk enkele centimeters te klein om $15. bij de politie te kunnen. Op advies van Harry van Schilt had hij dat gedaan en warempel, het had geholpen.

Al met al voor mij een hele bijzondere tijd en wanneer ik nu nog oud leerlingen spreek hebben ze het vaak over die onvergetelijke tijd. Sommigen zeggen, de leukste was tijdens de hele loopbaan tot nu toe.

Bennie Wenting.

Bron: Herinneringen aan de groep Doesburg.