Reeds in 1949 werd het instituut van de Reserve Rijkspolitie in het leven geroepen. De werving verliep moeizaam, onder andere vanwege de onbekendheid bij de bevolking, de geringe animo van sommige groepscommandanten, maar vooral en niet te vergeten de uitermate geringe vergoeding die eraan verbonden was.

De aangeworven leden werden op de groepen opgeleid en ontvingen onderricht in de noodzakelijke wetskennis om geüniformeerd in het openbaar op te kunnen treden. Het doel van dat optreden was ondersteuning van de reguliere politie wanneer zich calamiteiten zouden voordoen die de normale politiezorg in gevaar zouden brengen. Een goede keus, zoals in 1953 zou blijken. Ook de Reserve Rijkspolitieambtenaren hebben zich toen buitengewoon verdienstelijk gemaakt.

Om zich te bekwamen in die taken enige praktische ervaring op te kunnen doen, werden onder toezicht van de reguliere politieambtenaren diensten verricht bij diverse’ evenementen zoals ‘festiviteiten of wielerwedstrijden, waar) het verkeer omgeleid diende te worden.

Na de eerste opleidingsperiode volgde een examen om de opgedane kennis ie testen. Wanneer dit examen met goed gevolg werd afgelegd kreeg de desbetreffende man het predicaat van ‘geoefend man’. Hij kreeg daarbij de rang van reservewachtmeester der Rijkspolitie en werd als zodanig beëdigd.
Een vervolgcursus bood de gelegenheid om het certificaat ‘buitengewoon geoefend man’ te
behalen. Met deze graad was bevordering tot reserve-wachtmeester le klasse mogelijk.

In de jaren tachtig werden er ook reserve opperwachtmeesters aangesteld. Inmiddels liep de sterkte van het reservekorps terug. De mannen van het eerste uur vloeiden af vanwege hun leeftijd en de aanmelding van geschikte kandidaten bleef achterwege.
Zij die met verve hun tijd hebben gegeven aan de Reserve Rijkspolitie, verdienen hier een dankwoord voor hun inzet en de ondersteuning die aan het vaste personeel gegeven werd, telkens als daar om werd gevraagd.