De techniek gaat met rasse schreden vooruit. Kenden wij zo’n 40 jaar geleden alleen nog maar radio’s met Hilversum I en II en televisies met Nederland I en II, nu hebben wij een heel scala van zenders ter beschikking.

Was er eerst nog maar een grammofoon en hooguit een bandrecorder, nu zijn er CD’s, DVD’s, walkmans, diskmans, GSM’s en wat is er eigenlijk nog niet ?

Het bedienen van die mechanische dingen is vaak voor ouderen een probleem. Had je vroeger alleen een knop voor aan en uit en voor hard en zacht, nu zijn er een hele- boel mogelijkheden om uit te kiezen. Dat kiezen is vaak het probleem, want: wat dient waar nu eigenlijk voor?

Het volgende verhaal gaat daarover, een senior, een ‘krasse oude knar’ die ook geconfronteerd werd met de nieuwste techniek en er geen snars van begreep. Een CD-speler is een zwart kastje met een knop daarop en als je daarop drukt komt er een laadje uit. In dat laadje stop je een glimmend schijfje en als je dan weer op een knopje druk gaat het laadje dicht en begint er iets te spelen…….. Maar hoe stop je zo’n ding? Want dat geluid blijf je maar horen. Hij had er wel iets op gevonden ! Maar, ik begin maar bij het begin.

Het was een week of drie voor Kerstmis. Zo rond Sint Nicolaas. Midden in de nacht, het was kwart over twee, toen de telefoon op het politiebureau overging. Ik had weinig tijd om me netjes te melden. De man, aan de andere kant van de lijn, begon meteen zijn verhaal af te steken.

“Is dat normaal dan ? Om op deze tijd onophoudelijk keihard muziek te draaien?

Ik heb nu al urenlang last van een bovenbuurman die doorlopend dezelfde muziek draait. Ik kan er niet van slapen. Moet je eens horen ………!“

In mijn gedachten zag ik hoe de man zijn telefoonhoorn ophield om mij te laten ‘meegenieten’ van zijn ergernis. Ik hoorde ook inderdaad flarden van gregoriaanse

gezangen. Iets in de orde van die bekende monniken van het Benedictijnse klooster uit Spanje.

“Dit kan toch zo niet. De hele flat ligt er wakker van. Wij hebben bij die man aangebeld maar hij reageert gewoon niet. Dat is toch a-sociaal !”

Ik beloofde de beller dat wij snel zouden komen om te kijken of wij de betreffende geluidsinstallatie uit of in ieder geval een standje zachter konden krijgen.

Ik was wachtcommandant en stuurde er alvast een surveillanceauto met twee collega’s naar toe.

Toen ik een kwartiertje later zelf in de hal van de flat aankwam, wist ik even niet hoe ik het had. Als ik mij ogen dichtdeed waande ik mij in een kathedraal. Van boven kwam inderdaad gregoriaanse muziek op mij af en door de echo en de nagalm in de hal van het portiek kwam dat levensecht, als in een kerk, over. Van andere bewoners van het portiek, waarvan er een aantal wakker waren geworden, hoorde ik dat het hier om een oude man ging die daar alleen woonde en af en toe door zijn kinderen werd bezocht. Ik trok met mijn collega’s en een paar bewoners naar boven en drukte op de deurbel. Langdurig. Dit had niet het gewenste resultaat.

Onze Benedictijnse monniken hadden hier op de bovenverdieping inmiddels het Gloria aangeheven. Zij deden hun uiterste best om het forte tot in de uithoeken van de flat te laten weerklinken. Omdat ik zelf ook Gregoriaans zing kon ik de tekst woordelijk volgen.

Via de portofoon maakte ik contact met de meldkamer. Misschien dat men van daaruit via de telefoon de oude man kon wekken. Maar nadat enige minuten de telefoon gerinkeld had, en dat konden wij goed horen, kwam er geen antwoord. Dat deed ons het ergste vermoeden. Misschien was de oude man wel onwel geworden of gevallen en kon hij de deur niet voor ons open doen. Misschien nog wel erger…..

Dus besloot ik, als wachtcommandant, dan maar in te breken. Het was tenslotte toch ook in zijn belang. Van een rond raampje in de deur werd met een geleende schroevendraaier het glaslatje verwijderd. Met behulp van een keukenkrukje was ik nu in staat om, door de gemaakte opening, mijn rechterarm naar binnen te steken en de deur van het nachtslot te halen. Op het moment dat wij met bange voorgevoelens naar binnen stapten ging er aan de andere kant van de hal een deur open en kwam de oude man aangesjokt. Hij schrok toen hij ons zag. Nadat hij zijn gehoorapparaat had gepakt en aangezet werd ons alles duidelijk.

Het klooster van Santo Domingo de Silos

Hij was doof, stokdoof. Die middag had hij van zijn zoon een cd-speler gekregen met een cd-tje van de monniken van het Benedictijner klooster uit Santo Domingo de Silos. Dat gregoriaanse gezang vond hij immers zo ontzettend mooi. Dus had hij op een paar knopjes gedrukt en daar begonnen de Benedictijner monniken zingend hun repertoire af te draaien. Jammer genoeg had hij ook de repeatknop (herhaalknop) ingedrukt en dus gingen de broeders onvermoeibaar steeds opnieuw hun repertoire afwerken. Het klonk prachtig maar het duurde zo lang. De oude man werd er moedeloos van. Toen zo rond een uur of elf ’s avonds de monniken nog steeds niet hun mond konden houden, had hij uiteindelijk zijn gehoorapparaat uit zijn oor gehaald en afgezet. Hij hoorde ze nu absoluut niet meer. Dat was de oplossing! Hij realiseerde zich niet dat de andere bewoners van de hal in de flat nu gedwongen waren doorlopend van zijn gregoriaanse muziek te ‘genieten’ en daar waren zij niet echt blij mee.

Toen hij midden in de nacht naar de WC moest, was dat net op het moment dat wij zijn woning binnengingen. Wat kan het toch raar lopen !!!

Wij hebben hem aangeraden om zijn zoon te vragen uit te leggen hoe zo’n cd-speler werkt en anders in het uiterste geval gewoon de stekker uit het stopcontact te trekken. Daar gaat zo’n ding echt niet kapot van.

Ik heb later ook een cd van die beroemde Benedictijnen gekocht. Zij zingen mooi, erg mooi, maar ik betwijfel toch of ik daar de halve nacht wakker door gehouden wil worden.

Dus als u ook eens niet meer weet hoe u de cd-speler tot stoppen moet krijgen…

dan haalt u toch gewoon uw gehoorapparaat uit uw oor.

Oom Agent.