---

---

HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
ALGEMENE VERKEERSDIENST
BROCHURE AUTOBAANPOLITIE 1979

Hoofdstuk 8. Van Sweelinckplein tot oude Alex!

Het zal zo ongeveer eind 1960 geweest zijn dat er op het publicatiebord van de verkeersgroep Nijmegen aan de van Schaek Mathonsingel een krabbeltje hing. Het was een onmogelijk papiertje. Daaraan kon je altijd al meteen zien of het de groepscommandant - in die tijd de adjudant Jeen Wiering; overigens een beste baas - aanstond. Hij was nog van de echte oude stempel. Had een hele oorlog meegemaakt en was meesterlijk zuinig. Hij scheurde overal stukjes papier vanaf en gebruikte die dan om iets aan te kondigen of aan je processen-verbaal te hangen.

Zo'n papiertje hing er dus. Klein en akelig. Bovendien, en dat was zoiets leuks, schreef hij al deze notities met analine, dus inktpotlood. Ik geloof niet meer dat ze nog bestaan. Hij likte altijd even aan de punt en dan startte hij. Zo ook bij dit papiertje. Ik las het terloops en weet niet meer de juiste tekst.

Het ging ongeveer zo:
Mogelijkheid om te solliciteren c.q. op te geven; interesse voor: de oprichting van een Sectie voor Bijzondere Verkeerstaken te 's Gravenhage bij de Algemene Inspectie.

Namen:…………………………

Er stond nog geen naam op. Misschien hing het er ook maar net..!
In elk geval het hing er niet erg uitnodigend. En, de wijze van werken van de adjudant Wiering een beetje kennende had hij het ook nu niet direct met heel veel plezier opgehangen. Kun je je ook indenken. Vooral in die tijd - 1960 - was elke commandant blij een paar mensen te hebben en te behouden. De verkeersgroepen leden aan armoe, zowel personeelstechnisch als aan auto's. We waren nog maar net een beetje gestart met de TPW-kringen en nu dit weer. Persoonlijk had ik al wat ervaring met het werken met de Algemene Inspectie/afd. Verkeer.
In Nijmegen was namelijk als proef gestationeerd een z.g. Traffipaxwagen. De legendarische 4075, een Ford, 8 cyl. Thunderbird, met voor die dagen een ongelooflijk hoge snelheid en, om met de kol. Cantor Visser (CaVi) te spreken, de beste aandeelhouder van de Shell.Deze 4075 komt in mijn verhaal nog wel een keer terug. We reden met zijn vieren op deze wagen: Joop Schraven,Gerrit Slot, Cor Verhoeven (jammer genoeg overleden) en ik. Het was nog een Traffipax met de klok op het spatbord.Je moest de datum, tijd enz. nog zelf inprikken.

Ook de camera's waren niet automatisch en je moest de hele dag bijstellen. Voor het jaar 1960 was het echter iets aparts!. Dergelijke proeven waren eigenlijk niet goed op een vrij kleine en homogene groep zoals Nijmegen in die dagen was.Het begon al snel op voortrekken te lijken. Andere diensten, andere routes, vreemde oppers die van uit Den Haag (Jan Schot) instructie kwamen geven. De genoemde vier waren dus al wat buiten de gemeenschap gesteld. Misschien was het daardoor dat wij de opper Jan Schot bij de eerstvolgende instructie/verbeterde methode voor de Traffipax wat gingen vragen over het bewuste briefje op het publicatiebord.

"Er is een grote brief over," zei Opper Jan. "Brief? Nooit gezien," zeiden wij. Nou was dat niks bijzonders. Brieven gingen achter zes sloten. Meestal in het zogeheten vergifkastje van de oude bureaus. Een kastje dat je alleen maar met de pook (van die ouderwetse bureau kachels 'je brûle tout l'hiver') kon openmaken. Dan maar wachten tot we planton hebben was de oplossing. Dan was er meestal volop tijd om de zaken weer eens op een rijtje te krijgen.Opper Jan wist echter al wel wat bijzonderheden. Het zou een hele groep gaan worden. Niet alleen zouden we nieuw materiaal gaan testen, maar er zou zelfs met Porsches gesurveilleerd gaan worden op de grote doorgaande autosnelwegen. Zo'n Porsche was al gekocht en zou volgens een Duits voorbeeld worden ingericht en opgebouwd. Er zouden zelfs instructielessen door de Duitse Porschegroep worden gegeven.

We kregen er rode konen van en tijdens het koffiedrinken in de keuken van het districtsbureau - Willem Schulte zorgde voor een heet bakje - begonnen we er nog eens over. Kijken hoe de Chef de Bureau en zijn medewerkers en vooral de adjudant Wiering zouden reageren. Nou, dat liep zoals het te verwachten was, "nooit aan beginnen", "werken in het hol van de leeuw", "de majoor van Ballegoijen de Jong is zo vreselijk streng (hij was toen Hoofd van het Bureau Verkeerszaken) en zijn toegevoegd officier de Luitenant Vogel, die? Die maakt je hartstikke gek. Die denkt, dat hij nog steeds bij de Huzaren in Indië zit." "Nooit doen, jongens," zei de adjudant Jan Kersten; hij was altijd de best geïnformeerde. De adjudant Wering stipte alleen zijn koffie. Hij hield wijselijk zijn mond en vond dat de anderen het voor hem uitmuntend verdedigden. Voor twee van de vier TraffiPax toehoorders liep het verhaal uitmuntend. Zo kwam je wat te weten en omdat er veel kritiek op kwam zat er ergens een goede kern in. Toen na afloop van onze dienst het verkeersbureau leeg was, vulden wij dan ook - zonder ook maar het papiertje van het publicatiebord te halen - onze namen in. Het niet fraaie briefje met onze wat krom geschreven namen zou nog menigmaal op de proppen komen bij de diverse gesprekken.

Geheel onverwacht kwam ik in de tussentijdse periode op het bureau van de A.I. terecht. Ik was uitgenodigd om een lezing te houden voor de IPA in het Europahuis te Otzenhausen. Ik had weinig documentatie en dacht toen; "Het Bureau Verkeerszaken AI kan mij wel helpen." En terecht. Ik belde met Frans Marijnessen die mij doorgaf aan Jantje van Dijk (nu adj. bij de AVD). "Ik heb een pracht klapper vol foto's enz.," zei Jantje. "Kom maar halen, sturen doe ik het niet."

Hoe kom je echter als een wachtmeester I in 1960 zonder toestemming van je baas op de A.I.? Jantje regelde het met een reisbiljet NS en de districtscommandant, de kapt. Cammmaert, gaf toestemming om naar de AI te reizen. En .... ergens daar boven op zolder trof ik de Lt. Vogel, de opperwachtmeester V.d. Heide en wachtmeester I. van Dijk.

Hoe kon nu een vent uit Nijmegen ergens in Duitsland een lezing gaan houden. Via de IPA? Nou, zou wel wat zijn! Maar, van Dijk had het album en documentatie beloofd (zijn eigendom), dus…….! ”Succes dan maar.”

De Lt. Vogel hoorde op afstand toe en natuurlijk schoot hij op het juiste ogenblik. Of ik de brief wel kende van de AI om bij de op te richten Sectie te komen?

"Ja, ik heb meegedaan, want ik doe al wat aan het Traffipaxproefje te Nijmegen." Kijk, dat was wat anders. Het gesprek kreeg ineens een andere loop. Ondanks dat ik uit de provincie kwam - wat stelde de verkeersgroep Nijmegen voor? - bleek ik een partner te kunnen worden en de werving werd door de heer Vogel onmiddellijk op gang gebracht. Bijzonder goed en inspirerend.De zaak begon daarna goed op gang te komen en toen ik de bescheiden van Jantje van Dijk weer terugbracht bleek mij, dat ik al op de lijst stond en dat zo snel mogelijk een aantal kandidaten zouden worden opgeroepen. Het duurde daarna toch nog tot 15 mei 1961 'voordat Gerrit Slot en ondergetekende naar Den Haag reisden om "als proef" bij de AI gedetacheerd te worden. Het woord ,PROEF" en "VERHUIZEN" was het ochtend- en avondgebed voor de nieuwe sectie. We deden niets anders en dat was ook logisch.

De AI had nog nooit met een echt executief bureau gewerkt en werd nu plotsklaps van beheersorgaan een executief bedrijf. De majoor van Ballegoijen de Jong liep doorlopend met twee petten op en moest - om het geheel te laten draaien - brieven aan zichzelf schrijven! Op 15 mei 1961 trokken Gerrit Slot en ik dus naar Den Haag. We zouden er waarschijnlijk nooit aan begonnen zijn als we geweten zouden hebben dat we ruim 7 jaren naar Den Haag en daarna nog 4 jaren naar Driebergen (althans voor mij) moesten reizen.

We troffen op die 15e mei in Den Haag nog een aantal nieuwelingen aan. De heren Vogel en van der Heide noemde ik al. Verder was er ook de heer van Beusekom - den Beus - die al gedetacheerd was. Laatstgenoemde en de heer van der Heide kwamen van de verkeersgroep Den Haag. De heer Vogel kwam voorheen van het district Doetinchem.

Gelijk met ons namen:

• Willem van Rijn (jammer genoeg verleden);
• De jonge wachtmeester Henk van der Steen (veel te vroeg gestorven);
• Willem Kooijman (nu adjudant te Zoetermeer Gem. politie);
• Frans Bossink, de Tukker, nu Lt. Opleidingsschool Korps RP te Apeldoorn.

• Natuurlijk was ook Jan Schot - al eerder genoemd - van de partij. 

Als administrateur werd de heer Kruize toegevoegd, die inmiddels het korps heeft verlaten. Nog wat later kwamen er en paar dames bij, die ons tot op de dag van vandaag steeds trouw gebleven zijn: Mevrouw Teske en mevrouw Kroon en nog één. Hoe heette die nou toch ook weer? Het was een beste. Ik zie ze nog voor me, op een rolkruk, zwevend van de ene hoek naar de andere .... ! top, ik ga te hard.

 We gaan eerst verhuizen van de Koningskade I naar het Sweelinckplein 45. VERHUIZEN. MOVE……..!

We hebben 101 vrachtwagens vol en weer leeg en leeg en weer vol geladen. Er waren pakken ponskaarten bij - eens door een zeer optimistische materieel beheerder (Jantje ... !) gekocht. Die pakken ponskaarten hebben we verhuisd van A naar B en retour. Het was een status ... en dat bleef het. Wie had er in 1960/61 ponskaarten .. ?

Sweelinckplein 45. Voorheen zat daar – ik denk dat ik het weet – de Directeur generaal van de Landbouw. Overal zaten lichies om te vertellen dat hij in gesprek was met iemand. Wat hij nooit heeft kunnen waar maken was een goed telefoonnet. Er was er maar één. leder van ons was echter zo voornaam dat hij meende een eigen telefoon te moeten hebben. We haalden dus de hoofdleiding los en liepen de gehele dag met dat apparaat van Jan naar Piet. De dames zaten beneden (in de rotzooi) en wij boven in nog een grotere bende! Maar we kregen de boel aan het draaien. Bureaus rolden binnen. De Lt. Vogel - geleerd bij de Huzaren in Indië - organiseerde van alles. Vooral de bureaus van de rechterlijke macht - prachtige groene bladen en nu goud waard - vielen goed in de smaak. Waar ze moesten staan werd een crime ... Wie mag erbij de baas op de kamer zitten en wie moet er "achter" zitten! Inmiddels deed ook Jan Verhagen zijn intrede. Hij was al jaren bij de Al en werd nu executief bij de SBV.

Ja, we hadden inmiddels een naam. Ik meende dat we eerst als naam kregen SvBV - Sectie voor Bijzondere Verkeerstaken. Deze naam werd later gewijzigd in SBV en daarna in ADV, dan zijn we echter wel een tijd verder. Sweelinckplein dus.

We begonnen meteen om geld te lappen voor een eigen koffiepot en personeelsvereniging. Daar spraken we toen al over. Eigenlijk is die koffiepot DE voorloper geweest van de nu enorme "RP.Alex".

We hadden nog een bof. In een keldertje tegenover ons woonde een heerlijk Indonesisch vrouwtje. Vermoedelijk eens met een rijke familie naar Nederland getrokken. Ze maakte in haar souterrain een ongelooflijk lekkere gadogado klaar. Bakken vol hebben we er gegeten. Vooral wij, de executievellingen.

Ja, want wij waren inmiddels met het echte werk begonnen. Collega van Beusekom had de 2701 en deed daar met ons instructieritten mee. De heer v.d. Heide deed de bureauleiding en legde de nodige contacten in het land. Dus, naast de 4075, de Thunderbird, die wij meegenomen hadden uit Nijmegen, was er ook de 01. De eerste echte Porsche, dé trots van de Lt. Vogel. Wij kregen rijles. Vele, vele kilometers lang. We hadden veel bekijks en deden enorm veel werk. We waren toen ook druk bezig om de methode van presentatie worden uit te werken. Het surveillancerapport deed zijn intrede. Het werd spontaan geboren. Je zat de gehele dag langs de weg en jij wilde - gewoon spontaan - aan de basis de nodige informatie geven. Alles werd genoteerd. Dikwijls met een behoorlijk stukje humor erin. Dat werkte goed door en dergelijke mutaties kwamen verder dan uitsluitend des baas' lessenaar. Er is tegenwoordig jammer genoeg te weinig ruimte voor. Ik hoop tenminste dat het aan de ruimte ligt!

Veel uren gingen ook zitten in de radarcontroles op de groepen. Dag-in/dag-uit gingen we met een radarwagen naar een groep of post en voerden we met deze wagen controles uit. Wij leverde de apparatuur. De groep of post de mensen. Het spiegelkastje (wie kent het nog) en de kabeltjes over de weg vielen in het niet bij deze radarwagen. Een proces-verbaal maken met zulk een apparatuur. Iedereen stond perplex. "Tovenarij."

We hebben veel gelachen op de groepen. Veel good-will opgebouwd. Was ook wel nodig, de Porsche - en de idee er achter - bracht nou niet direct allemaal vrienden binnen. Inmiddels begon er meer personeel te komenn en de Lt. Vogel was dagelijks bezig om een beter onderkomen te vinden. Beter, nou in ieder geval groter.

Waar naar toe in den Haag? Het oog viel op de oude Alexander-Kazerne t.o. het bureau van politie. We gingen er eens neuzen. In een van de gebouwen zat nog de marine. Een paar adjudanten waren met de afwikkeling bezig want de Marine verliet de gebouwen. Het was geen weelde (om niet een woord te gebruiken) maar er was ruimte! Er stond ook een ziekenboeg achter. Maar goed dat die nu ook tegen de wereld ligt. Als de muren konden spreken ..... En dat dan niet over onze dienst, maar ook over de vele diensten daarvoor. De Alex heeft als kazerne een enorm verleden .... !

 En toen verhuisden we weer.

Het kostte mij haast een duim. Ik kwam tussen een vrachtautodeur die dor een collega met vaart en verve werd dichtgesmeten.
Er  spoot zoveel bloed uit dat de hele bovenverdieping wel een slachthuis leek. We konden namelijk geen verband vinden. Daarna moest ik maar koffie zettn tot mijn duim weer mee kon. De tweede grote stap nar de personeelsvereniging werd toen gezet.

En toen maar opknappen. Naar mijn mening hebben we kilometers verf weggetjet, gesausd, gaten gestopt en weet ik veel.

Dag en nacht sausden we, want we wilden bij de komst van een groot contingent nieuwelingen de boel toch wel wat op orde hebben. De tijdtabel kan ik me niet goed herinneren. Wel dat ik in nacht uit Nijmegen vertrok. In de nacht terugkeerde al sausende insliep en weer naar Den Haag trok, waar de potten al weer klaar stonden.

Maar het werd leefbaar. Er kwam een gat in. De roep was weg. We konden iets gaan inrichten. Er kwam een antenne. We konden zenden. We gingen bestaan!  Tot dan moesten we bij elke surveillance ons in-uitmelden bij de districten. Je was er geheel afhankelijk van. Vanaf die tijd konden we echter, als we onder bereik waren, met de eigen basis zaken doen.

Er werden bureaus ingericht en de kamers weer eens verdeeld. We verhuisden bureaus van A. naar B. en weer terug. En wat bleek. Alles leek enorm groot toen we begonnen en binnen de kortste tijd was er geen ruimte meer over. Wie moest nu weer bij wie op schoot? Als ik dit nu in 1979 schrijf, is er op dat gebied maar verrekte weinig veranderd ..!

Tussen alle bedrijven door waren we echte surveillanten geworden. Zelfs al wagencommandant. We waren al naar Zuftenhausen `naar Haus Porsche - geweest en hadden nieuwe wagens gehaald. We waren diverse malen naar de Tannenstrasze, waar de LAZ (Landesautobahnzug) van Nordrhein/Westtfalen zat, geweest en hadden in, door en tijdens die bezoeken enorm veel geleerd. De afwikkeling van een stau, file, was voor mij de grootste openbaring. De duitse collega's haddden toen al kilometers file, terwijl wij nog maar net aan het begin van deze ontwikkeling stonden.

Ik weet echt niet meer wat we er nog allemaal tussendoor hebben gedaan. Ik kwam wel tot de ontdekking, dat mijn kinderen ineens volwassen begonnen te worden en dat ik er TE weinig van gemerkt had.

Een ris van collega’s uit alle delen van het land stroomde binnen. Ergens in de achterhoede werkten zeer goede lieden, die voor kleding, voor materiaal, voor equipement enz. gezorgd hebben. Misschien hebben we ze in die tijd te weinig gewaardeerd. We waren ook TE druk met ons zelf bezig. Graag nu dan nog een saluut aan al deze lieden, die van alles voor ons bij de deuren van de hel hebben weggesleept. Misschien wel eens nota's tekenden en brieven uit deden gaan, waar wij veel aan hebben te danken. Wij stonden in de schijnwerpers, zij ..... !
En toen werden we aan den volke getoond ... ! Er kwam een journaalploeg met aan het hoofd de heer Gerritsen van het NOS-journaal, nu direkteur van Gewest tot Gewest in Zuid-Nederland. Heuse kamera's erbij en de show in Wassenaar werd een feit. Alles blonk van het wit. De lenzen sloegen er dicht van en wij - sommigen nog maar net van een verkeersgroep weggelopen - stonden ineens voor de camera. Vele collega's werd dat door de colllega's van de verkeersgroepen niet in dank af genomen. Dat zeer is erg lang blijven zitten.

Ik moet een stuk overslaan. Anders wordt het een boek. Memoires heet dat bij echte schrijvers! Maar we beginnen aan de eerste echte surveillancedag ..... PASEN 1962.

We moesten het maken! Voor de eerste keer een echt onderdeel(!) op echte autowegen. Met een eigen "ALEX" die alles zou dirigeren. Een eigen meldkamer, enfin wat er zo bij hoort. En het ging goed. Neen, zelfs uitmuntend. Geen ongevallen met porsches, wel veel ongevallen op Rw. 12, die we allemaal konden mannen. Ik zie nu nog de stoet porsches, na afloop van de 2e Paasdag op het ouwe Oudenrijn verzamelt, allemaal met de blauwe zwaailichten aan richting den Haag/Alex trekkende. Snel werd door de heer Vogel een krokettenbakker in Voorburg aan het werk gezet en toen we Voorburg binnenreden stond deze goede man met een doos vol kroketten te wachten (rekening...) Het werd een enorme happening daar in die kantine van de oude Alex na deze afmattende dag. Wat genoten we met zijn allen. De pers deed de volgende dag de rest voor ons. De publiciteit was enorm. Geen negatief woord. Teveel lof! De majoor van Ballegoijen de Jong kwam ons de volgende dag in de kantine een pluim brengen! Nou, om eerlijk te zijn, dan moest je wel wat gedaan hebben om van deze zo gewaardeerde majoor een pluim te krijgen...!

Daarna begon de routine van het surveilleren. Diensten uitmaken, ploegen indelen. Pogingen om nieuwe wegen te vinden. Jammer genoeg hebben we geen boek van de gasten, overal vandaan, welke met ons mee op surveillance moesten. Van de zeer belangrijke tot de gewone automobilist. Met hoeveel vreemdelingen zouden we gereden hebben? Enorme aantallen.Ik had in die dagen de 2709. Mijn eerste vaste maat was de wachtmeester 1 e klasse Ras. Hij zit nu bij de afdeling Personeelsvoorziening te 's Gravenhage. Alleen daarover al is een boek te schrijven. Wat een ervaringen...! Ik schiet alleen al bij de idee dat ik een boek zou moeten schrijven over de surveillance met de 2709 met Ras in de lach.

Eén evenement (van de honderden) haal ik eruit.
De begrafenis van HM. Koningin (Prinses) Wilhelmina. Er waren mist, gladheid, nog meer mist en ongevallen aan de lopende band. En toen, als klap op de vuurpijl, gebeurde er een zeer grote ramp. De Rw. 12 moest vanaf Veenendaal tot aan den Haag worden afgesloten. Juist even voordat de Rw. 12 bij Veenendaal werd afgesloten was er nog een grote vrachtwagen met aanhanger, beladen met kerstbomen voorbijgekomen. Deze begon juist voorbij de toerit bomen te verliezen en bleef dit kilometers en kilometers lang doen. Hierdoor gebeurde er net voor de wegafsluiting op het af te zetten gedeelte het ene ongeval na het andere. De 2709 kop-wagen, met aan het stuur Ap van der Woude (nu owr. GOS) bracht de gehele stoet (Koninklijk Huis was geheel in de stoet vertegenwoordigd) veilig samen met andere collega's) door de dennenbomen en wrakken. Op elk wrak werd door de 2709 een grote brandende fakkel geplaatst, die de laatste tocht van deze grote Koningin symbolisch, maar wel noodzakelijk, omfloersde.

De woorden die Z.K.H. Prins Bernhard tegen ons zei (hij stopte bij de 2709 toen de GP. Voorburg/den Haag de stoet overnam) zullen we niet gauw vergeten. Ook het speechje niet van de nu Kol. Bergsma in de kantine van de oude Alex. Hij immers was belast - namens het Korps - met de gehele leiding van de Stoet. Er zijn wel meer zuchten in meldkamers geslaakt, maar op die avond in de geïmproviseerde meldkamer op die ouwe Alex ! En wie was er op die avond niet van Justitie en Korps ...!

Een ander evenement dat ook de waarde van een overkoepelend orgaan geheel onderschreef in de begintijd was het instorten van de voetbrug bij Bunnik. Geheel Rw. 12 afgesloten omdat een vrachtwagen met een te hoge lading de brug meenam. De hele ziekenboeg en waar men overal sliep in de wagens en op naar Bunnik. Wij wonnen weer de pot. We waren er met voor die tijd een enorm aantal auto's. Wel enkel bezet maar overal waren we present!

Het zou een boekwerk worden om alles te vertellen ... !

Nog even wil ik stilstaan bij die collega's van het eerste uur, die er jammer genoeg niet meer zijn. Waar we uren en dagen mee gewerkt hebben. Vooral nog eens denken aan hun gezinnen waar we nu - omdat we menen nog altijd zo druk te moeten zijn - TE weinig aan denken.

Het is nu 1979, toch al een negentien-jaren dat het briefje op het publicatiebord hing Ik Zeg maar ongeveer 20 jaar en dat is nog altijd de helft van een normaal 40 jaren ambtenarenleven. En dat is een hele tijd als je zoals nu eens eventjes terug hebt gekeken.

Van Sweelinckplein naar de oude Alexanderkazerne.

De Sectie Bijzondere Verkeerstaken kon verder groeien. Ik moet nog even een paar dingen kwijt. Eerst over de Porsche. Een naam die ik in dit verband moet noemen is die van de heer Blonk, directeur van de Wittebrug in Den Haaag die - voor een groot deel als hobbyist - zich volledig heeft ingezet om het rijdend materieel van de "Porschegroep" in optimale staat te houden. 

 Toen de Sectie Bijzondere Verkeer taken haar eerste voorzichtige maar zelfbewuste wielen zette op de weg moest gebruik worden gemaakt van de districtsmobilofoonnetten, met alle bezwaren van dien. Het was de toenmalige rayonchef van de Politie Verbindingsdienst in Den Haag, de heer A. van Min, die zich vanaf het eerste begin heeft ingezet voor onze verbindingen. Zijn idee om op de watertoren in Bergambacht een relaisstation te plaatsen is het begin geweest van onze huidige netten.Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben bij de A.V.D., die steeds met weemoed terugdenk aan de tijd van de 12 porsches, die met 24 idealisten op tweede pinksterdag allemaal in dienst waren op een autosnelwegen net van enige honderden kilometers met een verkeersintensiteit die een fractie was van de rijksweg 12 nu buiten de spits. Alleen de insiders weten dat de commandant, omdat iedereen de weg op was, de mobilofoon bediende en na afloop van de drukte zeer snel naar Oudenrijn reed om daarna met 12 wagens achter elkaar naar Den Haag terug te rijden, met blauwe zwaailichten aan de stad door en kroketten halen in het centrum.

Het gevaar bestaat dat een dergelijk herinnering tot nostalgie leidt, maar ik ben de stellige mening toegedaan dat de inzet, het enthousiasme, en de persoonlijke betrokkenheid van de groep medewerkers van de eerste jaren de basis hebben gelegd voor de Algemene Verkeersdienst zoals deze thans door het Nederlandse volk wordt gezien. Deze Algemene Verkeersdienst van 1979, die de door de regering opgedragen surveillancezorg op ruim 1300 kilometer autosnelwegen heeft, is belast met een groot aantal taken op verkeersgebied die een nationaal karakter hebben en is een niet meer weg te denken "centrum" in onze verkeerssamenleving.
Op basis van een recentelijk afgesloten organisatie onderzoek zal de organieke sterkte van de Algemene Verkeersdienst worden verhoogd tot bijna 1000 medewerkers.

Aan het slot van deze korte bijdrage aan het reünieboek wil ik nog even het advies vermelden, dat de heer Van Ballegoijen de Jong mij gaf, toen hij het Korps Rijkspolitie verliet en commissaris van Gemeentepolitie in Wassenaar werd: “Zorg voor goed verhoudingen met de bestaande politiekorpsen, verstoor zo min mogelijk de bestaande structuren en beperk je tot autosnelwegen, maar dan ook volledig! De rest komt vanzelf.”

Door de Heer Theo Leenders

Naar >  index brochure autobaanpolitie 1979